Beverly Ramos bekeek beelden van bijna elke beschikbare marathoncursus op YouTube tijdens 2020, toen haar woonplaats San Juan, Puerto Rico (en de rest van de wereld) werd afgesloten, waardoor ze gedwongen werd haar trainingslopen van de weg naar de loopband te brengen. Ze vulde haar schema ook met trainingen op de stationaire fiets en krachttraining. "Het was een beetje moeilijk om elke dag op de loopband te stappen en niet met mensen te kunnen trainen," zegt Ramos, die zegt dat ze houdt van het sociale aspect van afstandlopen. Bovendien kon haar loopband slechts een snelheid van 5:20 per mijl aan - wat, geloof het of niet, langzamer is dan haar gebruikelijke snelheidstrainingen. "Als je in zo'n situatie zit, moet je natuurlijk het beste doen met de dingen die je tot je beschikking hebt," zegt ze.
In juni 2020 was ze terug op de baan in Puerto Rico, op jacht naar een nieuw nationaal marathonrecord. Haar harde werk betaalde zich afgelopen december uit, toen ze 26,2 mijl liep in 2 uur, 33 minuten en 9 seconden bij The Marathon Project in Chandler, Arizona. "Ik denk dat het ging om nog één keer te mogen racen in 2020, en zoveel mensen konden helemaal niets," zegt ze over haar opwinding op de startlijn. "Voor mij was het meer om dankbaar te zijn dat ik een kans krijg om te racen en een geweldige kans." Ramos zegt ook dat ze haar jarenlange ervaring als hardloopster heeft aangeboord om haar vertrouwen voor The Marathon Project-race te vergroten en een sterk mentaal spel te behouden ondanks alle curveballs van 2020. (
Maar tijdens de pandemie was het niet de eerste keer dat Ramos' trainingsplan volledig van koers moest veranderen. Slechts een paar jaar eerder maakte Ramos een van de zwaarste trainingscycli - en levensgebeurtenissen - van haar leven mee.
Marathon training halverwege de ramp
In 2017 trainde Ramos voor de TCS New York City Marathon in de nasleep van orkaan Maria, waardoor Puerto Rico weinig toegang had tot essentiële middelen, zoals schoon water of vers voedsel, en een groot deel van het eiland maandenlang zonder stroom zat. Ramos verschanste zich thuis bij haar familie op het eiland, rantsoeneerde haar watervoorraad en leefde van ingeblikt voedsel.
"Natuurlijk wil je blijven hardlopen, je wilt de dingen blijven doen waar je van houdt, maar je moet ook voor alle dingen zorgen," zegt Ramos over haar prioriteiten om haar familie en Puerto Rico te helpen. "Tegelijkertijd heb je dit ene of twee uur voor jezelf om met de emotionele kant van je persoonlijke leven om te gaan," voegt ze eraan toe, over tijd maken voor hardlopen. (
"Het was interessant, want als je je voorbereidt op een race, denk je aan een tijd die je wilt lopen. Maar voor mij, op dat moment, was [training] meer een kwestie van het meest geweldige moment van de dag 'want ik had niets anders te doen," vervolgt ze. "Natuurlijk wilde ik zo klaar mogelijk zijn voor de marathon, maar ik wilde ook gezond zijn - dat was het belangrijkste voor mij. En niet alleen fysiek, maar ook emotioneel. Het was heel zwaar voor me "
Toch herinnert Ramos zich één bepaalde loop die haar hielp om door te gaan: Het was haar eerste keer op straat, ongeveer drie dagen na de orkaan. "Alles was verwoest - overal bomen, overal elektriciteitsleidingen. En het was heel bijzonder omdat de mensen die me tijdens mijn [carrière] als hardloopster kenden, gewoon hun huizen uitliepen om me aan te moedigen, tijdens mijn loop, "herinnert ze zich. "Ik had zoiets van, dit is zo speciaal. Zelfs toen iedereen iets moeilijks meemaakte, hadden ze nog steeds die speciale emotie voor mij. Dus ik zal me die loop zeker nog vele jaren herinneren;
Het vertegenwoordigen van Puerto Rico
Ramos trainde niet alleen op het eiland in de nasleep van de verwoesting door orkaan Maria, maar is ook pas de tweede vrouw in de geschiedenis die Puerto Rico vertegenwoordigt op de Olympische Spelen - wat ze twee keer deed, in 2012 voor de steeplechase en in 2016 voor de marathon.
Ze begon haar hardloopcarrière in Puerto Rico toen ze nog maar 9 jaar oud was. Ze wandelde met haar moeder en volgde een groep hardlopers in een nabijgelegen park, hun pas volgend. Daarna sloot ze zich aan bij een atletiekclub en deed mee aan alle onderdelen, van hoogspringen tot hordenlopen, totdat ze op 14-jarige leeftijd besefte dat ze talent had voor afstandlopen. Vanaf dat moment richtte ze zich op de 800 meter en verder.
"Uiteraard, in het begin, het was net als spelen met iedereen," zegt over haar vroege dagen in de sport. "Maar toen ik een beetje meer volwassen en ik begreep wat ik deed, ik zeker verliefd op de opleiding en de inzet en de verantwoordelijkheid die je moet hebben in track and field."
"Ik weet dat ik veel beteken voor jonge meisjes en jonge lopers die mijn carrière volgen," zegt Ramos. "Ik weet het als ik'op de baan sta. Ik weet het als ik'op straat ben. Mensen herkennen wat ik doe, en door hen houd ik het vol. Soms heb je veel redenen om door te gaan in deze sport. En ik wil iemand speciaal zijn die veel kinderen in Puerto Rico kunnen volgen." (
Over advies voor toekomstige lopers gesproken, Ramos heeft enkele tips voor iedereen die ter plekke wil beginnen of zich wil inschrijven voor zijn eerste wedstrijd: Concentreer je op wat je een goed gevoel geeft. Heb dan een paar back-up plannen wanneer je de startlijn raakt.
"Ik probeer altijd met verschillende doelen aan een marathon te beginnen, want soms ga je met één doel aan de slag en dat kan verpletterend zijn [als je het niet haalt], zegt ze. "Als je niet aan die verwachting voldoet, kan dat emotioneel verwoestend zijn."Ze stelt voor te streven naar kleinere, specifiekere doelen die je kunnen helpen je te concentreren op iets anders dan de finishlijn - bepaalde splitsingen, een bepaald punt van de race op een bepaalde tijd halen, of je gewoon goed voelen op een bepaalde mijl.
"Wat ik zeker kan zeggen is dat als je je gezond voelt over de dingen die je'doet, dan zul je'een goed resultaat hebben aan het eind,"zegt ze. "En ik heb het gevoel dat dit is waar's [hardlopen] om draait - je goed voelen over wat je'doet."
