Ik stond op het punt van een totale ineenstorting.
Met natte ogen, starend naar een zilveren hexagonale stang (een zeshoekige halterstang waar je middenin staat, ook wel valstang genoemd) aan mijn voeten geladen met 125 pond.
Het was iets wat ik al vaker had getild. Ik had ongetwijfeld al zwaardere gewichten getild. Maar op deze specifieke donderdag, klikte het gewoon niet. Mijn borst voelde strak aan. Ik sloot mijn ogen en haalde diep adem. Een traan rolde over mijn wang. Het voelde alsof de afgelopen maand van consequent programmeren in het niet viel.
Harde stop voor een beetje, zij het belangrijke, achtergrondinformatie: Ik ben een fitnessjournalist, wat betekent dat ik niet alleen schrijf en redigeer over fitness voor de kost, maar dat ik ook voortdurend de nieuwste, beste en nieuwste workouts uitprobeer. Van HIIT tot hot yoga, barre tot Pilates - ik schat dat ik meestal negen keer per week sport en dat doe ik al zo'n vier jaar. Op sommige dagen ga ik 's ochtends hardlopen, gevolgd door een warme yogales 's avonds. Op andere dagen is het Barre3 voor een snelle inhaalslag met een werkcontact voordat ik 's middags een pauze inlast om kilometers voor de marathon te maken. En, BTW, ik ben zeven keer marathonloper. Ik ben goed in hardlopen. Meestal voelt het plezierig en moeiteloos. Meestal is het mijn manier om te ontstressen en te ontspannen.
Tot op heden heb ik'meer wedstrijdtrainingsplannen gevolgd dat ik op al mijn vingers en tenen kan tellen. Maar, tot 1 januari 2019, had ik'nooit en te nimmer een gestructureerd trainingsplan voor kracht gevolgd.
Nadat ik afgelopen november de New York City Marathon had gelopen, wist ik dat ik een stapje terug moest doen van het stampen op de stoep, al was het maar tijdelijk. In de drie maanden voorafgaand aan de race had ik een paar blessures die niet echt goed genazen, en mijn fysiotherapeut benadrukte dat ik de tijd moest nemen om mijn lichaam te versterken en te verbeteren. Dus riep ik de hulp in van Lacee Lazoff, een trainer en kettlebell-specialist bij Performix House in New York City.
We deden een consult van een uur, waarin ik de pint-size krachtpatser (serieus, kijk maar naar haar Instagram) vertelde dat ik het gevoel heb dat ik vrij goed in vorm ben, ondanks dat ik een paar kilo wil verliezen. We gingen door alle typische bewegingspatroon evaluaties, zoals een squat range of motion screening. We spraken over mijn geschiedenis van CrossFit jaren geleden en mijn affiniteit met hardlopen. Op die eerste dag samen liet ze me een kettlebell circuit doen met Bulgarian split squats. Na de tweede ronde dacht ik dat ik misschien toch niet zo sterk was.
Lazoff werkte samen met mij aan een plan waarin ik nog een beetje kon hardlopen en mijn "work-meeting" workouts. Ik zou drie dagen per week krachttraining doen (en alleen krachttraining). Verder zou het een mix zijn van activiteiten die me gezond houden, zoals rennen naar mijn favoriete warme yogales of afspreken met een vriendin om te boksen. Het doel: 31 dagen lang zou ik mijn lichaam beter leren kennen, werken aan de rare bewegingspatronen die we tijdens de eerste tests ontdekten, en sterker worden.
Dertig dagen later had ik veel geleerd.
1. Ik ben niet zo fit als ik dacht.
Het is niet omdat ik de afgelopen vier jaar als een maniak heb getraind dat ik in de running ben om CrossFit's volgende Fittest Woman on Earth te worden. Training na training voelde ik me nederig door nieuwe bewegingspatronen en uitgedaagd door gewichten. Training na training voelde ik me absoluut uitgeput na ongeveer 50 minuten werk waardoor ik me opnieuw een beginner voelde.
2. Het is OK om niet in alles geweldig te zijn.
Dat beginnersgevoel is moeilijk te waarderen. Feit is: Je bent maar één keer een beginner. In die tijd heb je de kans (sleutelwoord: kans) om zoveel te leren over een vaardigheid en over jezelf. Ik besef bij dit alles dat het gemakkelijk is om voorbij te kijken aan de dagen dat ik een totale beginner was; de dagen dat ik (dat is een vriendelijke term, hier) een halve mijl liep in 14 minuten. Ik weet nog dat ik het niet leuk vond. Ik herinner me die met zweet doordrenkte katoenen Target tights die ik sindsdien heb ingeruild voor beter presterende Lululemon leggings. Ik weet nog dat ik dacht dat ik nooit een 5K zou kunnen lopen, en dat ik dat maanden later van mijn lijstje schrapte. Dan een halve marathon. Toen nog meer.
3. Solo trainen is ontmoedigend.
Maar toch, als beginner is het extra moeilijk als je iets meestal alleen probeert te doen. Ik voelde me echt heel eenzaam toen ik ronde na ronde van dit trainingsplan alleen deed. Als iemand anders de set halters gebruikte die ik wilde, of als ik de juiste kettlebell niet kon vinden in het rek, was het makkelijk om excuses te maken en weg te lopen, maar ik bleef me herinneren waarom ik was begonnen. Om beter te worden. Om op schema te blijven, zorgde ik ervoor dat ik na de sessies die ik in mijn eentje voltooide bij Lazoff incheckte, met een volledig verslag. Op deze manier was ik verantwoordelijk en raakte ik niet uitgeput.
4. Vooruitgang is succes.
Eenendertig dagen later kan ik zonder twijfel zeggen dat ik mijn oorspronkelijke doelstellingen heb bereikt door een krachtplan op te stellen. De hinder van vroegere blessures - een zwakke hamstring en enkele gevoelige zenuwen in mijn voeten - is zeker verbeterd. De bewegingen die me in week één totaal belastten, waren in week vier beter te doen.
5. Niets van waarde komt gemakkelijk.
Nadat ik mijn kleine inzinking met mijn vriend de hexabar had gehad, ging ik bijna op de automatische piloot naar boven naar de loopband. Ik zette mijn altijd evoluerende "Run Your Mind" playlist op en liep een snelle twee mijl. Drijfnat van het zweet stapte ik van de loopband af, ademde uit en herinnerde me waarom ik überhaupt sport: omdat het me gelukkig maakt. Net als alles in het leven, zal hard werken me beter maken. Misschien zal kettlebells gooien me ooit hetzelfde warme gevoel geven als een zaterdagochtend 10-miler. In de tussentijd is het tijd om het ongemakkelijke te blijven accepteren en de volgende fase van het trainingsplan uit te zoeken.
