Κάθε χρόνο, περίπου 25 γυναίκες συγκεντρώνονται το πρωί με την ανατολή του ήλιου για να κάνουν έναν ωριαίο περίπατο. Ένας εξωτερικός παρατηρητής αυτής της συγκέντρωσης δεν θα είχε ιδέα για το τι δεσμούς συνδέουν την τριαθλήτρια μητέρα δύο παιδιών από το Λος Άντζελες με την ψυχολόγο από το Κάνσας ή την γυμνάστρια από τη Βαλτιμόρη.
Ωστόσο, από το 1996, αυτή η ομάδα γυναικών από όλη την Αμερική έχει προωθήσει τηλεφωνήματα και e-mails, έχει αποχαιρετήσει τους αγαπημένους της και στη συνέχεια έχει φύγει από την πόλη για να καθαρίσει το μυαλό και την καρδιά της για τέσσερις ημέρες στο πρόγραμμα Shape's Body Confident (παλαιότερα γνωστό ως Body Positive). Ο στόχος των τεσσάρων ημερών; Να μπορέσουν οι γυναίκες να μεταμορφώσουν την εικόνα του σώματός τους.
Το Shape's Body Confident ξεκίνησε το 1996 και περιστρέφεται γύρω από το πώς οι γυναίκες αισθάνονται για τον εαυτό τους και το σώμα τους και πώς να ενισχύσουν αυτά τα συναισθήματα. Μια τυπική ημέρα περιλαμβάνει διαδραστικές συζητήσεις για θέματα που σχετίζονται με την εικόνα του σώματος, άσκηση (από Spinning μέχρι πεζοπορία και γιόγκα), εκμάθηση τεχνικών χαλάρωσης και ακρόαση ομιλητών για θέματα όπως η σεξουαλικότητα, η διατροφή και η φυσική κατάσταση.
Τα πρωινά ξεκινούν με έναν ομαδικό περίπατο ή μια εκτεταμένη πεζοπορία. Στη συνέχεια οι συμμετέχοντες συναντώνται για μια ομαδική συζήτηση με επικεφαλής την ψυχολόγο και ειδική στην εικόνα του σώματος Ann Kearney-Cooke, Ph.D., διευθύντρια του Ψυχιατρικού Ινστιτούτου του Σινσινάτι. Οι περισσότερες απόφοιτες λένε ότι βρίσκουν τη συνέργεια και το άνοιγμα που μοιράζονται οι γυναίκες που έχουν αντιμετωπίσει παρόμοιες μάχες για την εικόνα του σώματος το πιο πολύτιμο μέρος του προγράμματος. Οι γυναίκες αναφέρουν συναισθήματα που κυμαίνονται από ντροπή, ενοχή και θυμό μέχρι αισιοδοξία, χαρά και αυτοαποδοχή.
Επειδή οι εμπειρίες των γυναικών κυμαίνονται από πρώην ανορεξικές μέχρι καταναγκαστικές ασκήσεις ή υπερφαγίες, όλοι μπορούν να συσχετιστούν με κάποιον από την ομάδα. Και ενθαρρύνοντας την ατομική καταγραφή σε ημερολόγιο, τον οραματισμό και τη συζήτηση στην ομάδα, η Kearney-Cooke βοηθά αυτές τις γυναίκες να εντοπίσουν τους τομείς που τις απασχολούν και να εξετάσουν συγκεκριμένες συμπεριφορές που διαιωνίζουν την αρνητικότητα απέναντι στο σώμα τους. Παρουσιάζει επίσης μια στρατηγική βήμα προς βήμα για τον επανασχεδιασμό μιας πιο υγιούς εικόνας σώματος, την οποία οι συμμετέχουσες μπορούν να πάρουν μαζί τους στο σπίτι.
Λειτουργεί το Body Confident; Αυτό είναι ένα ερώτημα που ίσως απαντηθεί καλύτερα από τις γυναίκες που επιστρέφουν εδώ και χρόνια. Όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντας μερικές από τις ισχυρές μαρτυρίες των αποφοίτων, η πραγματική πρόκληση που αντιμετωπίζουν όλες είναι βαθύτερη από το σώμα τους. Αυτή η πρόκληση είναι να νιώσουν καλύτερα με αυτό που είναι. Ακολουθεί τι τους συνέβη το έτος που ακολούθησε τα πρώτα τους σεμινάρια Body Confident - και πώς το Body Confident έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να επέλθουν αυτές οι αλλαγές.
"Βγήκα από την κατάθλιψή μου.",
- Julie Robinson, Λος Άντζελες
Το 1996, η Robinson παρακολούθησε την πρώτη συνεδρία Body Confident, η οποία πραγματοποιήθηκε λίγο μετά το θάνατο της μητέρας της. "Ο θάνατος της μητέρας μου με έκανε να πιάσω πάτο γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν είχα καταφέρει να απολαύσω εκείνη ή την παιδική μου ηλικία," λέει. "Δεν μπορούσα να βοηθήσω τον εαυτό μου και έπρεπε να αλλάξω τη ζωή μου.",
Η Robinson έφυγε από το πρώτο της σεμινάριο Body Confident με την υπόσχεση να αναδιαρθρώσει το μυαλό, το σώμα και το πνεύμα της. Συγκεκριμένα, ήθελε να ασχοληθεί με την έλλειψη αυτοπεποίθησης και τη χρόνια κατάθλιψη χαμηλού βαθμού, χαρακτηριστικά που μοιραζόταν με την αείμνηστη μητέρα της. Η Robinson λέει ότι το πρόγραμμα της επέτρεψε να βγει από την κατάθλιψη δείχνοντάς της πώς να κατευθύνει την ενέργεια μακριά από τις σωματικές εμμονές της. "Μόλις ξεπέρασα το να νοιάζομαι για την εμφάνισή μου, υπήρχαν τόσα πολλά στη ζωή που μπορούσα να αφήσω να μπουν μέσα μου και να τα απολαύσω. Μετά το Body Confident, αναγνώρισα αυτό το κομμάτι του εαυτού μου που έχει φωτιά και επιθυμία," εξυψώνεται. "Δεν αφήνω πια το φόβο να στέκεται εμπόδιο στο δρόμο μου. Αυτή η πρωτοβουλία ήταν εκεί από την αρχή, αλλά δεν την έβλεπα γιατί ήμουν παγιδευμένη στην κατάθλιψη ",
Η Robinson ανέλαβε δράση οργανώνοντας μια λέσχη βιβλίου για να απασχολήσει το μυαλό της και να δημιουργήσει ένα καλύτερο σύστημα υποστήριξης. Σωματικά, αποφάσισε να θέσει πιο συγκεκριμένους στόχους από το να πηγαίνει στο γυμναστήριο πέντε ημέρες την εβδομάδα. Έτσι, μαζί με μια φίλη της προπονήθηκε και ολοκλήρωσε έναν τριάθλο το 1997. Στη συνέχεια, ένα χρόνο αφότου παρακολούθησε το δεύτερο σεμινάριο Body Confident, πέρασε τη γραμμή του τερματισμού σε μια ποδηλατοδρομία 560 μιλίων για το AIDS από το Σαν Φρανσίσκο στο Λος Άντζελες.
Αργότερα η Robinson έκλεισε τον κύκλο της στην ανάρρωσή της από τον θάνατο της μητέρας της. Μοιράστηκε με τους συναδέλφους της στο Tucson ένα μεταθανάτιο γράμμα που είχε γράψει στη μητέρα της. "Το γράμμα μου στη μητέρα μου της λέει για όλα τα πράγματα που απολαμβάνω τώρα," εξηγεί η Robinson. "Έχω φτάσει σε ένα σημείο της ζωής μου που δεν είχα μαζί της. Μπορώ να δώσω στα παιδιά μου τη χαρά της ζωής τώρα επειδή την έχω εγώ ο ίδιος,
"Όσο περισσότερο πίστευα στον εαυτό μου, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι μπορούσα να φροντίζω τον εαυτό μου και τόσο περισσότερο ένιωθα ότι το σώμα μου δεν ήταν τόσο κακό.",
- Mary Jo Castor, Βαλτιμόρη
Για χρόνια, η Castor ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την εικόνα του σώματός της. "Κάθε φορά που κοίταζα στον καθρέφτη, το μόνο που έβλεπα ήταν δύο χοντρούς μηρούς," θυμάται. "Πήγα στο Body Confident γιατί έπρεπε να συμφιλιωθώ με το σώμα μου.",
Σε ένα ημερολόγιο του 1997, η Castor, μια ισόβια υπέρμαχος της γυμναστικής, περιέγραψε εύγλωττα το άγχος της όταν εντρυφούσε σε θέματα εικόνας του σώματος στο πρώτο της Body Confident και τα οφέλη που αποκόμισε από αυτό: "[Το πρόγραμμα] ήταν το βατήρα μου στη μέση ηλικία. Συνειδητοποίησα ότι το πώς αισθάνομαι για το σώμα μου δεν έχει καμία σχέση με το σώμα μου. Όταν βουτάς βαθιά και μετά αναδύεσαι, παίρνεις την πρώτη ανάσα αέρα και κοιτάς γύρω σου, όλα φαίνονται καθαρά και φρέσκα και καινούργια ",
Το πρώτο βήμα της Castor ήταν να αρχίσει να δίνει περισσότερη προσοχή σε αυτά που ήθελα να κάνω και λιγότερο σε αυτά που ήθελαν οι άλλοι να κάνω, λέει, ανακαλώντας τη συμβουλή της Kearney-Cooke να αρχίσει να εστιάζει στις δικές της ανάγκες - ακόμη και αν αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να απομακρυνθεί για λίγο από την οικογένεια και τους φίλους της. Η Castor συμβουλεύτηκε έναν διατροφολόγο, και σήμερα, γυμνάζεται τακτικά με τον σύζυγό της με βάρη, τρώει μια πιο υγιεινή διατροφή και επικεντρώνεται στη νέα γυναίκα που ανακάλυψε.
Σήμερα, όταν η Castor συναντά έναν καθρέφτη, είναι πιθανό να παραβλέψει αυτούς τους μηρούς. "Το προσπερνάω αυτό τώρα," λέει. "Κυρίως αυτό που βλέπω είναι ότι είμαι πολύ δυνατή.",
"Ξεκίνησα τους ποδηλατικούς αγώνες.",
- Beth McGilley, Ph.D., Wichita, Kan.
Η μικρότερη από πέντε παιδιά, η McGilley έχασε τη μητέρα της από αυτοκτονία όταν η McGilley ήταν μόλις 16 ετών. "Το να είμαι το παιδί ήρωας ήταν ο ρόλος μου," λέει για τα χρόνια πριν και μετά την αυτοκτονία της μητέρας της. "Ήμουν βοηθός και φροντιστής και κουβαλούσα βάρη για όλους τους άλλους, οπότε δεν ήταν γραφτό να μου λείπουν πολλά.",
Το εργαστήριο Body Confident, μαζί με τη θεραπεία, επέτρεψε στη McGilley να δώσει προτεραιότητα στον εαυτό της. Όταν ένας άλλος συμμετέχων του Body Confident την είδε σε ένα μάθημα Spinning το 1997 και της πρότεινε να δοκιμάσει ποδηλατικούς αγώνες, η McGilley άρπαξε γρήγορα την ιδέα. "Ήμουν υπερβολική και δεν φρόντιζα τη ζωή μου, οπότε ένας από τους στόχους μου ήταν να ασχοληθώ συνειδητά με τους ποδηλατικούς αγώνες," λέει.
Μετά την προπόνηση, η McGilley εντάχθηκε σε μια τοπική ομάδα στη Wichita και συμμετείχε στον πρώτο της αγώνα στην Oklahoma City. "Οι αγώνες ποδηλάτου μου παρείχαν ένα μέσο για να δουλέψω μέσα από τις προκλήσεις της ζωής, συμπεριλαμβανομένων των συναισθηματικών εμπειριών που είχα να αντιμετωπίσω με το πρόσφατο διαζύγιό μου," λέει. "Η οδήγηση ενάντια σε άνεμο 20-30 μιλίων την ώρα σου δίνει την αίσθηση ότι γνωρίζεις τις δυνατότητές σου - σπρώχνοντας τον εαυτό σου πέρα από ένα μέρος που δεν πίστευες ότι μπορείς να πας. Η ποδηλασία με έχει κάνει να νιώθω πιο δυνατή για το σώμα μου και τον εαυτό μου ",
Στον πρώτο της ποδηλατικό αγώνα το 1998, η McGilley κατέλαβε την τέταρτη θέση στο τμήμα δρόμου ενός αγώνα τριών σταδίων. Από τότε αγωνίζεται.
"Αποφάσισα να τρέξω έναν ημιμαραθώνιο.",
- Arlene Lance, Plainsboro, N.J.
"Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα να πάρω τίποτα από το πρόγραμμα. Ήθελα απλώς να πάω σε ένα σπα," λέει η Lance για την παρακολούθηση του Body Confident το 1997. "Ευτυχώς, ήταν πολύ περισσότερα από όσα περίμενα,
Ο Lance θυμάται την αρχισυντάκτρια του SHAPE Barbara Harris να παρακινεί την ομάδα λέγοντάς τους να "αγαπάτε το σώμα σας για ό,τι μπορεί να κάνει για εσάς",
"Αυτό με ενέπνευσε," θυμάται ο Lance. "Πάντα ένιωθα ότι είχα σωματικές ικανότητες κάτω του μέσου όρου και ένιωθα μάλλον αδύναμος σωματικά. Έτσι, σε εκείνο το πρώτο εργαστήριο Body Confident, πίεσα πραγματικά τον εαυτό μου: Έτρεξα. Έκανα Spinning. Πήγα σε τρία μαθήματα γυμναστικής. Αισθάνθηκα καλά και ενίσχυσε την αυτοπεποίθησή μου.",
Όταν επέστρεψε στο Νιου Τζέρσεϊ, η Lance αποφάσισε να προπονηθεί ειδικά για τον ημιμαραθώνιο. "Το έκανα, 13,1 μίλια, στη Φιλαδέλφεια," αναφέρει. "Από τότε που προπονούμαι και αγωνίζομαι, αισθάνομαι καλύτερα. Είμαι πιο αθλητική, πιο δυνατή. Βλέπω το σώμα μου για το τι μπορεί να κάνει για μένα ",
Αυτή η αυτοπεποίθηση έχει περάσει και σε άλλους τομείς της ζωής του Lance. "Στο πρώτο μου σεμινάριο Body Confident, μόλις είχα αρχίσει να επιστρέφω στο σχολείο για ένα πτυχίο στις επιχειρήσεις και δεν ήμουν σίγουρος για τον τερματισμό μου," λέει ο Lance. "Πιστεύω πραγματικά ότι ο τερματισμός του ημιμαραθωνίου με άλλαξε. Όταν η αυτοεκτίμησή μου ήταν χαμηλή, δυσκολευόμουν να ακολουθήσω τα πράγματα από την αρχή μέχρι το τέλος. Αλλά δεν εγκατέλειψα το σχολείο [πήρε το πτυχίο της πέρυσι] και τώρα ελπίζω να πάρω πτυχίο στα οικονομικά,
"Έμαθα να πολεμώ την ασθένειά μου.",
- Tammy Faughnan, Union, N.J.
Τον Φεβρουάριο του 1997, ο Faughnan διαγνώστηκε με τη νόσο του Lyme, μια φλεγμονώδη διαταραχή που συνήθως προκαλείται από το δάγκωμα ενός τσιμπούρι ελάφι. Η ασθένεια και η αυστηρή αντιβιοτική αγωγή που χρησιμοποιήθηκε για τη θεραπεία της νόσου την ανάγκασαν να χάσει τον μυϊκό της τόνο, να πάρει 35 κιλά και να υποφέρει από εξουθενωτική αρθρίτιδα, πονοκεφάλους και συντριπτική κόπωση.
"Πρακτικά έχασα τον έλεγχο του σώματός μου," λέει. "Ήταν μια σκληρή αφύπνιση όταν το σώμα μου δεν απέδιδε με τον τρόπο που ήθελα.",
Η Faughnan παρακολούθησε το πρόγραμμα Body Confident ελπίζοντας να μάθει υγιείς στρατηγικές για την αντιμετώπιση της ασθένειας. "Πριν από το πρόγραμμα, η εικόνα του σώματός μου ήταν κακή,"Έπρεπε να κάνω κάτι - αν και η αύξηση του βάρους ήταν μόνο ένα μέρος του τρόπου με τον οποίο έβλεπα το σώμα μου. Δεν ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας- το να βγάζω την κάθε μέρα ήταν, το να μπορώ να κουνάω τα χέρια και τα πόδια μου και να λειτουργώ στην καθημερινή ζωή ήταν ",
Στο Body Confident, η Faughnan έμαθε πώς να κάνει μικρά βήματα προς την εκ νέου άσκηση. "Κάποια στιγμή σκέφτηκα, 'Αν μπορώ να περπατήσω μόνο ένα τετράγωνο, γιατί να ασχοληθώ; '" λέει. Στη συνέχεια, ενώ περπατούσε ένα πρωί με την ομάδα, ενθαρρύνθηκε απλώς να κινείται μέσα στα όριά της, αντί να πιέζεται υπερβολικά ή, ακόμα χειρότερα, να τα παρατάει εντελώς.
Ακριβώς όταν διαγνώστηκε η νόσος Lyme, ο σύζυγός μου και εγώ πήγαμε στην ακτή. Δεν μπορούσα να περπατήσω, οπότε απλά πάρκαρε το αυτοκίνητο δίπλα στο νερό," λέει. "Ένα χρόνο αργότερα, μετά το Body Confident, όταν πήγαμε ξανά, περπάτησα στον παραλιακό πεζόδρομο, τέσσερα μίλια, και μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια.
"Μέσα από την υποστήριξη των άλλων γυναικών στην ομάδα, έμαθα να μην αγωνίζομαι για το σώμα που είχα όταν ήμουν 21 ετών, αλλά απλώς να έχω ένα υγιές σώμα στα 40 μου," λέει. "Το Body Confident με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ ελέγχω τη ζωή μου και το σώμα μου παρά την ασθένεια.",
"Έμαθα να ακούω τον σύζυγό μου.",
- Chandra Cowen, Carmel, Ind.
"Αρκετά χρόνια πριν, ένιωθα το ίδιο για το σώμα μου όπως και σήμερα. Σωματικά, υπάρχουν πράγματα που θα ήθελα να πετύχω," λέει η Cowen. "Αλλά όσον αφορά το εσωτερικό και το πώς αισθάνομαι - αυτό έχει αλλάξει περισσότερο.",
Τα τελευταία χρόνια έχουν επιφέρει τεράστιες προσωπικές αλλαγές στην οικογένεια Cowen. Το 1997, ένας οικογενειακός φίλος πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Μέσα από τη διαδικασία του πένθους, η Cowen διαπίστωσε ότι άκουγε περισσότερο τον σύζυγό της κατά τη διάρκεια των τεταμένων στιγμών, αντί να θυμώνει γρήγορα, όπως κάποτε - μια δεξιότητα στην οποία δούλεψε επιμελώς.
Η νέα προσέγγιση της Cowen οφείλεται εν μέρει στην καθοδήγηση της Kearney-Cooke στις ομαδικές συνεδρίες. "Το Body Confident με βοήθησε να μάθω να επικοινωνώ καλύτερα με τον σύζυγό μου και τώρα τον αφήνω να βγάζει τα πράγματα από μέσα του,"λέει. "Αυτό με βοηθάει γιατί δεν αγχώνομαι υποθέτοντας ότι είναι αναστατωμένος μαζί μου.",
Οι λιγότεροι αγώνες στις σχέσεις έχουν κάνει την Cowen ένα πιο ήρεμο άτομο, ένα άτομο που έχει τον έλεγχο του πώς αισθάνεται όταν τα πράγματα πάνε στραβά. "Τώρα έχω άλλες διεξόδους όταν αγχώνομαι, όπως το να περνάω χρόνο με τα παιδιά μου, να κάνω ποδήλατο ή να δουλεύω στην αυλή, πράγμα που μου δίνει μια τεράστια αίσθηση υπερηφάνειας και επιτυχίας.
"Η άσκηση βοηθάει επίσης,"σκέφτεται. "Δεν είμαι ακριβώς εκεί που θέλω να είμαι [με το βάρος μου], αλλά νιώθω πολύ καλύτερα με τον εαυτό μου εσωτερικά. Έχω μεγαλώσει πολύ,
