Στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ο Wesley Hamilton δεν ασχολήθηκε ποτέ με πρακτικές γυμναστικής ή ευεξίας. Οι κοινότητες στις οποίες μεγάλωσε μέσα στο Κάνσας Σίτι του Μιζούρι δεν ενθάρρυναν δραστηριότητες που προάγουν την υγεία και παρόλο που θεωρούσε τον εαυτό του "υπέρβαρο" για το 1,80 μ. και 2,5 εκ. σώμα του, ήταν άνετος με την εικόνα του, λέει στο Shape.
Αλλά το 2012, ο 24χρονος Χάμιλτον αναγκάστηκε να αναθεωρήσει τη χαλαρή του προσέγγιση στην ευεξία: Τον Ιανουάριο εκείνης της χρονιάς, ο Χάμιλτον πυροβολήθηκε πολλές φορές και υπέστη τραυματισμό του νωτιαίου μυελού, αφήνοντάς τον παράλυτο από τη μέση και κάτω, εξηγεί. Ο συνδυασμός του τραυματισμού του και του βάρους του είχε ως αποτέλεσμα επιπλοκές στην υγεία του, με αποτέλεσμα να υποβληθεί σε μια χούφτα χειρουργικές επεμβάσεις και για τα επόμενα δύο χρόνια, του είχε συνταγογραφηθεί κλινήρης ξεκούραση για 21 ώρες την ημέρα, λέει. "Απλά αντιμετωπίζοντας αυτές τις επιπλοκές στην υγεία μου και βρισκόμενος σε κλινήρη ξεκούραση, δεν μπορούσα να είμαι πατέρας,"λέει ο Hamilton, ο οποίος έχει την αποκλειστική επιμέλεια της τότε μικρής κόρης του. "Μπήκα σε αυτή τη νοοτροπία ότι έπρεπε να κάνω ό,τι έπρεπε να κάνω για να γίνω καλύτερος,
Το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση; Να ενισχύσει τις γνώσεις του για τη διατροφή. Τις τρεις ώρες την ημέρα που μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι και να βγει από το σπίτι του, ο Χάμιλτον παρακολούθησε μαθήματα διαιτολογίας σε ένα τοπικό κοινοτικό κολέγιο, τα οποία του έμαθαν ότι η τροφή μπορεί να λειτουργήσει ως φάρμακο, όπως εξηγεί. Έτσι, άρχισε να εφαρμόζει τη διατροφική του εκπαίδευση στις δικές του διατροφικές επιλογές, τρώγοντας περισσότερα φρούτα, λαχανικά και γεύματα που τον έκαναν να νιώθει καλά σωματικά. Τον Ιανουάριο του 2015, ο Χάμιλτον έμαθε από τους γιατρούς του ότι είχε χάσει περίπου 100 κιλά. Ξαφνικά, εξαφανίστηκε η δια βίου "εξουθενωτική νοοτροπία" που τον εμπόδιζε να εργαστεί για τη σωματική και ψυχική του ευεξία, λέει. "Πάντα λέω ότι ήμουν ανάπηρος διανοητικά πριν γίνω ανάπηρος σωματικά - αποδέχτηκα αυτό που ήταν η ζωή και αυτή η νοοτροπία δημιούργησε ένα επίπεδο αρνητικότητας και μίσους γύρω μου", λέει ο Χάμιλτον. "Μόλις έγινα πιο υγιής, δεν με ενδιέφερε να είμαι σε αναπηρικό καροτσάκι. Είχα αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση και αγάπη για τον εαυτό μου".
Εκμεταλλεύτηκε αυτή την ανανεωμένη ενέργεια και μέσα σε λίγες εβδομάδες ο Χάμιλτον ίδρυσε την Disabled But Not Really, έναν οργανισμό 501(c)3 με έδρα το Κάνσας Σίτι, ο οποίος δίνει τη δυνατότητα σε άτομα με αναπηρία να αναλάβουν την ιδιοκτησία της αναπηρίας τους και να καθορίσουν τη δική τους ταυτότητα μέσω προγραμμάτων γυμναστικής, διατροφής και ψυχικής υγείας. Ενώ ο ίδιος ο Χάμιλτον είχε ήδη πάρει κάποιες γνώσεις διατροφής και είχε αρχίσει πρόσφατα να γυμνάζεται περιστασιακά σε τοπικά γυμναστήρια, δεν ήταν παρά τον επόμενο Ιανουάριο που βρέθηκε να ρίχνεται στον κόσμο της προσαρμοστικής γυμναστικής. Γνώρισε bodybuilders σε αναπηρικό αμαξίδιο IRL και συστήθηκε στο προσαρμοστικό CrossFit στο διαδίκτυο. Πριν το καταλάβει, αγωνιζόταν σε διαδοχικούς διαγωνισμούς και για τα δύο αθλήματα μόλις δύο μήνες αργότερα, λέει ο Hamilton. " Μόλις άρχισα να μπορώ να παίρνω τον έλεγχο του εαυτού μου και να πηγαίνω κόντρα στις αντιξοότητες τόσων πολλών ... αυτό πραγματικά έκανε κάτι για μένα", λέει. "Είχα την αίσθηση ότι "πραγματικά αλλάζω την αντίληψη και το παράδειγμα του τι σκέφτονται οι άνθρωποι όταν σκέφτονται την αναπηρία"".
Και η σταθερή κοινότητα μέσα σε αυτά τα αθλήματα τον έκανε πιο δυνατό. Κατά τη διάρκεια της τριετούς θητείας του ως επαγγελματίας προσαρμοσμένος αθλητής, ο Χάμιλτον λέει ότι γνώρισε ανθρώπους με διαφορετικά εμπόδια και ικανότητες - ανθρώπους που τους έλειπαν άκρα, άτομα με σκλήρυνση κατά πλάκας ή εγκεφαλική παράλυση - και όμως, όλοι τους ήταν αθλητές. "Πάντα έλεγα, αν έβλεπα έναν τύπο χωρίς πόδια να σκαρφαλώνει σε σχοινί, νομίζετε ότι θα έβρισκα δικαιολογίες; "λέει. "Ακόμα κι αν έχω τα πόδια μου και δεν κινούνται, υπάρχει ένα διαφορετικό ποσό ψυχικής δύναμης που πρέπει να αντιμετωπίσεις από αυτή την άποψη, ξυπνώντας κάθε μέρα. Αυτά είναι τα πράγματα που πήρα από την κοινότητα: αυτή η ψυχική αντοχή, η ικανότητα να δημιουργείς τη δική σου πραγματικότητα παρά τα όσα δεν έχεις σωματικά. Μόνο από αυτή την κοινότητα μπορούσες να το πάρεις αυτό,
Αυτή η χωρίς αποκλεισμούς, ενεργητική κοινότητα ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε να δημιουργήσει ο Χάμιλτον στο πλαίσιο του Disabled But Not Really, οπότε το 2018, ο οργανισμός ξεκίνησε την πρόκληση #HelpMeFit. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος οκτώ εβδομάδων, οι αθλητές με αναπηρία συμμετέχουν σε ατομικές προπονήσεις, προπονήσεις μικρών ομάδων, ομαδικά μαθήματα γυμναστικής σε τοπικό γυμναστήριο, καθώς και σε σεμινάρια διατροφής και ελέγχους ψυχικής υγείας και ευγνωμοσύνης, λέει ο Χάμιλτον. "Όλος ο σκοπός της πρόκλησης #HelpMeFit είναι να βοηθήσει τους ανθρώπους απλά να προσαρμοστούν σε αυτό που είναι", εξηγεί. "Διαμορφώνεται γύρω από την ταυτότητα ως επί το πλείστον και επιτιθέμεθα στην ψυχική, τη σωματική και τη συνολική ευημερία του ατόμου".
Μόλις τελειώσουν αυτοί οι δύο μήνες, οι αθλητές λαμβάνουν μέρος σε μια επαγγελματική φωτογράφηση και μια συνέντευξη βίντεο, δίνοντάς τους την ευκαιρία να πουν στον κόσμο ως ποιος θέλουν να γίνουν γνωστοί, λέει ο Hamilton. "Εκεί ακριβώς έρχεται [η ιδέα] 'Βοήθησέ με να ταιριάξω', εξηγεί. "Όλες αυτές [οι δραστηριότητες] σε βοήθησαν να γίνεις αυτός που είσαι, σε βοήθησαν να ταιριάξεις με τον πραγματικό σου εαυτό. Τώρα, μπορείτε να δείξετε στον κόσμο αυτόν τον αληθινό εαυτό σας, όχι το πρόσωπο που ο κόσμος υποθέτει ότι είστε.",
Η αλλαγή στη νοοτροπία αυτών των αθλητών ήταν όμορφη, λέει ο Χάμιλτον. Οι άνθρωποι που αποκτούν τις αναπηρίες τους αργότερα στη ζωή τους συχνά δυσκολεύονται να συμβιβαστούν με τον νέο τρόπο ζωής τους, αλλά η πρόκληση #HelpMeFit βοήθησε αυτούς τους τύπους ατόμων να βγουν από το καβούκι τους, λέει. "Αυτό που βλέπετε σε αυτές τις οκτώ εβδομάδες είναι οι άνθρωποι να βρίσκουν έναν τρόπο να το αποδεχτούν. Μόλις αποδεχτούν, δημιουργούν μια ταυτότητα γύρω από αυτό που τους επιτρέπει να είναι περήφανοι για το ποιοι είναι," λέει. "Στο τέλος του προγράμματος, είναι πρόθυμοι και αποφασισμένοι να κάνουν περισσότερα,
Και η δοκιμή νέων προκλήσεων γυμναστικής, ειδικότερα, τους επιτρέπει να προχωρήσουν μπροστά, λέει. Πίσω στο 2018, για παράδειγμα, ένας αθλητής που χρησιμοποιούσε αναπηρικό αμαξίδιο για 15 χρόνια ήθελε να εκτελέσει έλξεις, αλλά δεν είχε την αυτοπεποίθηση να δοκιμάσει μόνος του, λέει ο Hamilton. Όταν τελικά το δοκίμασε κατά τη διάρκεια του προγράμματος, έβγαλε περίπου 30 επαναλήψεις χωρίς να ιδρώσει, θυμάται. "Η γυμναστική είναι απλά ένας πολύ καλός τρόπος για να βοηθήσεις οποιονδήποτε να φτάσει σε ένα ορόσημο που δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να φτάσει,"προσθέτει. (
Επί του παρόντος, η πρόκληση #HelpMeFit πραγματοποιείται περίπου μία φορά το χρόνο, προκειμένου να δοθεί στους αθλητές η καλύτερη δυνατή εξατομικευμένη προσοχή και γιορτή, αλλά ο Χάμιλτον έχει ως στόχο να εξαπλώσει τον αντίκτυπο του οργανισμού. Πέρυσι, η Disabled But Not Really άνοιξε ένα κινητό γυμναστήριο για να βοηθήσει με την κοινοτική προβολή και να ενθαρρύνει περισσότερους ανθρώπους να εγγραφούν στο πρόγραμμα. Και τώρα, ο οργανισμός συνεργάζεται με γυμναστήρια στο Λος Άντζελες - και, ελπίζουμε στην πορεία, με άλλα σε ολόκληρη τη χώρα - για να υιοθετήσουν το μοντέλο #HelpMeFit. Ο στόχος: Να γυμνάζονται στους ίδιους χώρους άτομα με αναπηρία και άτομα με ικανό σώμα, λέει ο Hamilton. "Αν μπορέσουμε να βρούμε γυμναστήρια που θέλουν να είναι χωρίς αποκλεισμούς, θα έρθουμε με τον εξοπλισμό, τους πόρους και στη συνέχεια θα βοηθήσουμε με τις εγγραφές [για να καθιερώσουμε] την πρόκληση DBNR #HelpMeFit παντού," εξηγεί. "Αν περάσετε από το μοντέλο, δημιουργείτε άτομα με αυτοπεποίθηση που τώρα θα είναι πρόθυμα να γίνουν μέρος της κοινότητας του γυμναστηρίου σας,
Αν και η ανάπτυξη του οργανισμού - και, φυσικά, η διατήρηση της φυσικής του κατάστασης - απαιτεί σοβαρή δουλειά, ο Hamilton δεν αφήνει τον φόρτο εργασίας να τον καταβάλει. "Νομίζω ότι όταν κοιτάζω τη ζωή μου, πιστεύω ότι ξαναγεννήθηκα για να κάνω τη δουλειά που κάνω," λέει. "Αναλαμβάνω την ευθύνη για τα λάθη μου και τις πράξεις μου που ίσως με οδήγησαν σε αυτή τη θέση, αλλά δεν φταίω που βρίσκομαι σε αυτή τη θέση. Νομίζω ότι εξαιτίας αυτού, καταλαβαίνω ότι η ζωή έχει ένα ρολόι χρόνου. Κάθε μέρα, θέλω να είμαι σε θέση να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου και να μην ηττούμαι από τα πράγματα που μπορεί να είναι σωματικά εξαντλητικά,
